Ήρθ’ η νυχτιά,
πέφτει το σκοτάδι
κι όπως κάθε βράδυ
γύρισαν στον νου
ώρες χρυσές
που σε συναντούσα.
Πόσο σ’ αγαπούσα
άστρο τ’ ουρανού.
Μα τώρα αγάπη μου
που ‘ναι τα μάτια σου,
τα τρομαγμένα μου πουλιά;
Μέσα απ’ το δάκρυ μου
ψάχνω τα χείλια σου
και τα χαμένα μας φιλιά.
Νύχτα καλή
έλα κι είμαι μόνος
θα σβηστεί ο πόνος
που ‘χω στην καρδιά.
