Μεθυσμένο το φεγγάρι
μπλέχτηκε σ’ ένα κλαδί,
μεθυσμένο το κορίτσι
έγειρε σ’ ένα παιδί,
και κλαδιά φιλιά φεγγάρια
γίναμε μαλλιά κουβάρια.
Και απάνω στο μεθύσι
και απάνω στα φιλιά
ήρθ’ έν’ άστρο να καθίσει
στα ξανθά σου τα μαλλιά,
και θυμώνω και το σβήνω
και το κόβω και σ’ το δίνω.
Κι όπως κράταγες τ’ αστέρι
μάτια μου, να σ’ ορκιστώ
άναψε σαν αγιοκέρι
τ’ αστεράκι το σβηστό,
κι έγινε δαχτυλιδάκι
στο μικρό σου δαχτυλάκι.
