Άργησα να καταλάβω
όμως έμαθα γιατί
πάντα έφτιαχνες καράβια
με το άσπρο το χαρτί
Πάντα ήθελες να φύγεις
μα σαν έφτανε η στιγμή
ένα χέρι σε κρατούσε
μια φωνή σου ’λεγε “μη”
Άργησα να καταλάβω
πόσο είχες κουραστεί
πόσο λίγο μ’ αγαπούσες
πόσο είχα γελαστεί
