Λυσσομανάει ο αγέρας τα φύλλα πέφτουν
παντού συντρίμμια ρημώσαν τη γη
και τα πουλιά ακόμη δε στέκουν
στην ερημιά αυτή τη σκληρή
Πως να ξεχάσει κανείς την αυγή
μέσα απ’ το χιόνι προβάλει ένα χέρι
ένα γερμένο κεφάλι πιο κει
φιλούσε τη γη
Φριχτή θυμάμαι εκείνη τη νύχτα
οι σφαίρες πέφταν σαν να ‘ταν βροχή
δεν πέφτουν φύλλα κάτω απ’ τα δένδρα
πέφτουν αμέτρητα κορμιά καταγής
