Στη κρεμάστρα την παλιά
το πουκάμισό μου
Έχει πάρει αγκαλιά
το άσπρο σου φουστάνι
Στάθηκα να τα χαρώ
αχ και να ‘μασταν τα δυο
Το φουστάνι το καλό
σκέρτσα δε του κάνει
Στ’ ορφανό κρεβάτι μας
τα δυο μαξιλάρια
Κοιμηθήκαν αγκαλιά
σαν ερωτευμένα
Στάθηκα να τα χαρώ
αχ και να ‘μασταν τα δυο
Έτσι πάντα αγκαλιά
έτσι μονοιασμένα
