Στον ουρανό σου νύχτες απλώνω
σώμα που καίει τη λέξη μειώνω
και το πρωί όσα νιώθω τα βρίσκω ερείπια
Φαίνεται σ’ έχω μα δε σε ορίζω
κι αν ανεξήγητα σε βασανίζω
με μένανε τα ’χω που έπεσα στον εθισμό
Δε με συμφέρει να σ’ αγαπάω
στο πουθενά σου να περπατάω
και όλο λέω πως θα σε διώξω
σαν το τσιγάρο που θα το κόψω
Δε με συμφέρει να σ’ αγαπάω
να αναβάλλεις ό,τι ζητάω
κι αν κολλημένος είμαι στη φάση
έρωτας είναι θα μου περάσει
Μ’ εξάρτηση που φτάνω στην τρέλα
φύγε σου λέει το κάθε μου έλα
είσαι μια κούρσα μ’ αθέατη θέα κι εμπόδια
Πόσα μας καίνε και δε τα μπορούμε
θα ’χουμε άμυνες δε θα τα πούμε
να ’ρχεσαι δυο απογεύματα δε μου αρκεί
