Σαν ξεχασμένο τσιγάρο στα χείλη
σβήνει η πόλη αργά σκοτεινιάζει
νύχτα σαν ψέμα της πρώτης Απρίλη
σιωπές που έχουν ματώσει αγιάζει
τις ταξιδεύει μ’ άσπρο κοχύλι
τους δίνει όνειρο και τις σκεπάζει
Κλείσε τα ματάκια σου εδώ στα σκοτεινά
ετούτη η ώρα ξεκουράζει τα φτερά σου
αύριο θα βγεις ξανά στου ήλιου τη φωτιά
αναζητώντας το μετά απ’ τα όρια σου
Ένα φιλί χωρίς παραλήπτη
μονάχο πουλί τριγυρνά στο χαλάζι
ένα χέρι τραβάει το σύρτη
κάποιας πόρτας που σ’ έρημο βγάζει
η δόση κάνει πουτάνα το χρήστη
ο άγγελός του απόψε νυστάζει
Κλείσε τα ματάκια σου εδώ στα σκοτεινά
ετούτη η ώρα ξεκουράζει τα φτερά σου
αύριο θα βγεις ξανά στου ήλιου τη φωτιά
αναζητώντας το μετά απ’ τα όρια σου
