Την ελπίδα μου κλέψαν μια μέρα,
μου ζητήσαν για λύτρα ψυχή,
και με λόγια ντυμένα στο ψέμα
με μαντρώσαν σε στείρα εποχή.
Μα μια φλόγα που μέσα μου καίει
την αλήθεια θα ψάχνει να βρει,
να σωπάσει η καρδιά μου δε λέει
γιατί η αγάπη τα πάντα μπορεί.
Απόψε κλέβω τα κλειδιά του παραδείσου,
δώσ’ μου το χέρι σου και πάμε,
θα `σαι η ελπίδα μου και θα `μαι η δική σου,
τίποτα πια, τίποτα πια δεν τους χρωστάμε.
Δεν τα πάω εγώ τα λαμόγια,
είναι βάρος ετούτης της γης,
δεν πιστεύω δικά τους πια λόγια,
δεν τους έχουμ’ ανάγκη εμείς.
Απόψε κλέβω τα κλειδιά του παραδείσου,
δώσ’ μου το χέρι σου και πάμε,
θα `σαι η ελπίδα μου και θα `μαι η δική σου,
τίποτα πια, τίποτα πια δεν τους χρωστάμε.
Τίποτα πια, τίποτα πια δεν τους χρωστάμε.
