Η πόλη κομμάτια σειρήνες χτυπούν
το δάκρυ κυλάει σ’ απρόσωπες κούκλες
Ξορκίζεις τη νύχτα να μοιάζει άλογο
καθώς καλπάζεις στις τρύπιες σου ελπίδες
Τα μάτια σου πύλες καλούν να διαβώ
και να γυρίσω σκισμένες σελίδες
μες τα σοκάκια του αψύχου φως
Απεγνωσμένα ψάχνεις ελπίδες
Τη νύχτα η Αθήνα αλλάζει με μιας
σαν κόκκινα κάρβουνα ανάβουν οι δρόμοι
Σαν μέσα σε λήθη να φεύγουν οι φόβοι
Και να σου ληστεύουν την άδεια ζωή
Χρώματα ανάκατα σε φόντο μολυβί
Πρόσωπα άγνωστα που οδεύουν μπροστά σου
σφαίρες οι ήχοι σφυρίζουν στ’ αυτιά σου
κι εσύ διαβαίνεις με πόδια γυμνά
Χλωμά φεγγάρια ανατέλλουν σαν δέντρα
κι ο γκρίζος ήλιος να καίει την αυγή
φαντάζει απόψε η πόλη αυτή
και σου βαραίνει τον ίσκιο σαν πέτρα
