Του άντρα το ζεϊμπέκικο είναι αϊτού φτερούγισμα
και δυο σταγόνες αίμα,
που πέφτει απ’ τα βλέφαρα
στο πάτωμα του κόσμου.
Η γη γυρίζει ανάποδα κι ο ήλιος βασιλεύει,
του άντρα το ζεϊμπέκικο
είναι Θεέ μου ρεμπέτικο
τ’ ακούει και θεριεύει.
Του άντρα το ζεϊμπέκικο είναι θυμού το ξέσπασμα
και μαύρη καταιγίδα,
παρηγοριά και σκέπασμα
στου έρωτα τα λάθη.
Το φως το σαββατιάτικο στην πλήξη στην ανία,
του άντρα το ζεϊμπέκικο
είναι τσιγάρο σέρτικο
και θεία κοινωνία.
Του άντρα το ζεϊμπέκικο είναι τ’ αγγέλου πέταγμα
και μαύρο κομπολόι,
που σπάει μες τα χέρια του
και πέφτει και σκορπάει.
Είναι γλυκό παράπονο γλυκό σαν πετιμέζι,
του άντρα το ζεϊμπέκικο
είναι τραγούδι κλέφτικο
στου πόνου το τραπέζι.
